““မဟုတ်ဘူး၊ ဒါပေမယ့် တကယ်ကြီးလာရင် မင်းဘာဖြစ်ချင်လဲ” လို့ ဦးလေးကြီးက ဇီဝဓာတုဗေဒဘာသာရပ်ကို ဆုံးဖြတ်ရင်းနဲ့ ကျွန်မကို မေးတယ်။ ငယ်ငယ်ကပဲ အချိန်တွေကြာလာတာနဲ့အမျှ ငါတို့လူ့အဖွဲ့အစည်းဟာ ယောက်ျားတွေကနေ ဖန်ဆင်းခံရတယ်ဆိုတာ ပိုထင်ရှားလာတယ်။

 ဝမ်းနည်းစရာကောင်းတာက သိပ္ပံပညာဟာ အဲဒီလူ့အဖွဲ့အစည်းရဲ့ အစိတ်အပိုင်းတစ်ခုပါပဲ။ လွန်ခဲ့သည့်နှစ်အနည်းငယ်က အမျိုးသမီးများသည် တန်းတူညီမျှမှုအတွက် စတင်တိုက်ပွဲဝင်ခဲ့ကြသော်လည်း အသက် ၄၀ အရွယ် အမျိုးသားတစ်ဦး၏ မက္ကဆီကန်စိတ်ကို မည်သို့ပြောင်းလဲနိုင်မည်နည်း။

 ခက်တယ်၊ မဖြစ်နိုင်ဘူးလို့ထင်ရပေမယ့် ငါ့ကိစ္စမှာ၊ ငါ့ကို လှုံ့ဆော်ပေးတဲ့ STEM မှာ အမေတစ်ယောက်ရှိလို့ ကံကောင်းလိုက်တာ၊ "လူမဟုတ်ဘူး၊ Mija၊ မင်းဒီလိုလုပ်လို့ရတယ်" လို့ အမြဲပြောခဲ့ဖူးတယ်။ ဒါနဲ့ဘဲ။ အထက်တန်းကျောင်းရှိ ကျွန်ုပ်၏အမေနှင့် အမျိုးသမီး STEM ဆရာများသည် ကျွန်ုပ်၏ အဓိက တွန်းအားဖြစ်ခဲ့ကြပြီး ကျွန်ုပ်၏ အမျိုးသား STEM ဆရာများသည် ကျွန်ုပ်တို့၏ စိတ်ကူးနှင့် အိပ်မက်များကို ကြီးမားသော ထောက်ခံအားပေးသူများ ဖြစ်ကြပါသည်။ သူတို့ရဲ့နေ့စဉ်ပံ့ပိုးကူညီမှုနဲ့ တွန်းအားပေးမှုကြောင့် သိပ္ပံနဲ့သင်္ချာနဲ့ပတ်သက်တဲ့ ငါ့ရဲ့စွမ်းရည်တွေကို ငါယုံကြည်လာတယ်။

 မသိဘူး ဦးလေး၊ ငါ ဇီဝဓာတုဗေဒပညာရှင် ဖြစ်မှာ မဟုတ်ဘူး။ ဒါပေမယ့် ငါ့ဘဝတစ်လျှောက်လုံးအတွက် တိုက်ပွဲဝင်ခဲ့သမျှအတွက် လုံလောက်တဲ့ အထောက်အပံ့နဲ့ စွမ်းရည်တွေ ရှိပြီး သိပ္ပံပညာက နေ့တိုင်း ငါ့ကို ရွေးချယ်တယ်ဆိုတာ ငါတကယ်သိပါတယ်။”