"Dorastając, zawsze było dla mnie jasne, że jestem „inny”. Podczas gdy moje rodzeństwo i kuzyni chcieli bawić się na zewnątrz, ja zawsze czytałem w domu, pracowałem nad zeszytami do matematyki lub oglądałem edukacyjne programy telewizyjne. Już w młodym wieku wiedziałem, że nieco wyprzedzam krzywą. Więc kiedy chodziło o bycie w szkole, zawsze byłam podekscytowana możliwością wsiadania do autobusu, siedzenia przy biurku i rozpoczęcia dnia. Po raz pierwszy w życiu doświadczyłem zwątpienia (i odrobiny strachu) na początku trzeciej klasy przeniosłem się do nowej szkoły, w rejonie głównie białych. Pamiętam, że przed rozpoczęciem roku szkolnego poproszono mnie o przybycie na ocenę. Doradca powiedział mi, że wyjątkowo dobrze poradziłem sobie z oceną matematyki, pierwszą, którą mi dali, a następnie czytanie ze zrozumieniem. Doradca nagle spojrzał na mnie i powiedział: „Czy w ogóle mówisz po angielsku? Czy będziesz potrzebować ESL?” Byłem zaskoczony. Odkąd pamiętam biegle władałam językiem angielskim i hiszpańskim. Nigdy nie przyszło mi do głowy, że patrząc tylko na mnie, ktoś mógłby zapytać, czy w ogóle mówię językiem kraju, w którym się urodziłem i wychowałem. W tym momencie zdałem sobie sprawę z moich różnic w porównaniu z moimi kolegami z klasy i środowiskiem, w którym będę przebywać przez wiele lat. Uświadomiłem sobie, że nie jestem w takim komfortowym miejscu, jak w mojej poprzedniej szkole, gdzie wszyscy moi przyjaciele i koledzy z klasy wyglądali jak ja i mieli wszystkie odcienie i kolory. Uświadomiono mi, że „wyglądam inaczej”. To nie powstrzymało mnie przed doskonaleniem się i wykorzystaniem całej mojej wiedzy, aby osiągnąć lepsze wyniki we wszystkich moich zajęciach, a nawet zostać umieszczonym w zaawansowanych zajęciach z matematyki w młodym wieku. Ale otworzyło mi drzwi do zrozumienia, że ​​napotkam przeszkody. W pewnych środowiskach będę musiał się wykazać. Będę musiał udowodnić, że należę, że umiem wykonać pracę i nie tylko to, ale że potrafię przekroczyć oczekiwania. To był pierwszy moment w moim życiu, kiedy doświadczyłem takiego uczucia. I do dziś używam tego, by napędzać moją karierę jako doktorant, badacz, edukator i mentor."