"როდესაც ვიზრდებოდი, ჩემთვის ყოველთვის ნათელი იყო, რომ მე "განსხვავებული" ვიყავი. სანამ ჩემს და -ძმას და ბიძაშვილებს სურდათ გარეთ თამაში, მე ყოველთვის შიგნით ვკითხულობდი, ვმუშაობდი მათემატიკის სამუშაო წიგნებზე, ან საგანმანათლებლო სატელევიზიო გადაცემებს ვუყურებდი. პატარა ასაკში ვიცოდი, რომ ოდნავ წინ ვიყავი მრუდისკენ. ასე რომ, როდესაც საქმე მართლაც სკოლაში იყო, მე ყოველთვის ძალიან აღელვებული ვიყავი ავტობუსში ჩასვლა, ჩემს მაგიდასთან დაჯდომა და დღის დაწყება. პირველად მე განვიცადე ეჭვი საკუთარ თავში (და ცოტაოდენი შიში) გადავედი ახალ სკოლაში, უპირატესად თეთრ რაიონში, მესამე კლასის დასაწყისში. მახსოვს, სასწავლო წლის დაწყებამდე შეფასების მისაღებად მთხოვეს. მრჩეველმა მითხრა, რომ მათემატიკის შეფასებისას ძალიან კარგად მოვიქეცი, პირველი მათგანმა მომცა, შემდეგ კი წაკითხულის გააზრება. მრჩეველმა მოულოდნელად შემომხედა და მითხრა: "შენ ინგლისურად ლაპარაკობ? დაგჭირდება ESL?" გაოგნებული დავრჩი. კარგად მახსოვს ინგლისური და ესპანური. აზრადაც არ მომსვლია, რომ მხოლოდ ჩემი შემხედვარე ვიღაცას შეეძლო დამეკითხა, შემეძლო კი მელაპარაკა იმ ქვეყნის ენაზე, სადაც დავიბადე და გავიზარდე. ამ მომენტში გავაცნობიერე ჩემი განსხვავებები თანაკლასელებთან და იმ გარემოსთან შედარებით, რომელშიც მომავალ წლებში ვიქნებოდი. გავაცნობიერე, რომ მე არ ვიყავი კომფორტის ადგილას, როგორც ჩემს წინა სკოლაში, სადაც ყველა ჩემი მეგობარი და თანაკლასელი მე მომწონდა და ყველა ფერებში იყო. მე გავაცნობიერე, რომ მე "განსხვავებული ვარ". ამან არ შემიშალა ხელი გამომეყენებინა და გამომეყენებინა მთელი ჩემი ცოდნა ჩემს ყველა კლასში აჯობებდა და ადრეულ ასაკში მათემატიკის მოწინავე კლასებშიც კი ჩავსულიყავი. მაგრამ მან გააღო კარი ჩემს გააზრებაზე, რომ მე დაბრკოლებების წინაშე აღმოვჩნდები. მომიწევს საკუთარი თავის დამტკიცება გარკვეულ გარემოებებში. მე უნდა დავამტკიცო, რომ მე მეკუთვნის, რომ შემიძლია გავაკეთო სამუშაო და არა მხოლოდ ეს, არამედ რომ შემიძლია მოლოდინს გადააჭარბოს. ეს იყო პირველი მომენტი ჩემს ცხოვრებაში, როდესაც ასეთი განცდა განვიცადე. და დღემდე, ამას ვიყენებ ჩემი კარიერის ასამაღლებლად, როგორც დოქტორანტი, მკვლევარი, პედაგოგი და მენტორი."