“Saluton. Do en la sepa klaso, mi prenis kurson pri inĝenieristiko de desegnado plejparte ĉar mi jam interesiĝis kaj sufiĉe certa, ke mi jam iros en teknologion aŭ inĝenieran karieron kiam mi kreskis. Sed ĉirkaŭrigardante, mi vidis multajn aliajn homojn, kiuj ankoraŭ ne estis tute certaj, ili simple prenis la klason por provi ĝin. Kion Honeste, mi tre amas, vi ne povas ekskludi ĝin ĝis vi provas ĝin. Do ĉiuj eliris el la klaso, honeste akirante vere novan komprenon kaj entuziasmon al inĝenieristiko. Estis tute tre amuza por ĉiuj. Ni faris tiom da projektoj, inkluzive de ciferecaj kapoj sur, kompreneble, la manoj sur estis miaj plej ŝatataj projektoj, ĉar mi sentis, ke ni efektive faras ion kvazaŭ ni lernas ion novan, samtempe ankaŭ amuzante, eksperimentante, provante. elpreni novajn aferojn. Kaj honeste, ĉio estis nur nova por ni. Ni lernis novajn aferojn. Jes, do iuj el la aferoj, kiujn ni faris, estis kiel desegni 100d modeli simplajn konstruaĵojn, aŭ krei ĉarojn per sfero aŭ roboto, aŭ fari Rube Goldberg-maŝinojn. Sed ege, la afero, kiu elstaris al mi, estis la instruisto, li certe traktis nin kiel inĝenierojn, ne kiel infanojn, kiel farus aliaj mezlernejaj instruistoj. Li multe laboris kun ni por solvi ĉiun problemon, kiun ni renkontis. Kaj ne gravas kia lertnivelo, ĝi povus esti la plej simpla el problemoj, kaj li ankoraŭ laborus por certigi, ke ni scius kion ni faras. Do hodiaŭ, mi ankoraŭ pensas reen al ĉi tiu klaso. Estas tiom da, kiel multaj mezlernejaj klasoj, kiujn mi prenis kaj tute forglitis mian menson. Kaj ĉi tiu ne estas kaj honeste mi kredas ke la afero kiu faris la diferencon estis la instruisto. Li laboris tiel bone kun ni kaj igis nin sentiĝi tiel aprezataj, dum ankaŭ multe amuziĝis kun inĝenierado kaj dezajno. Kaj mi vere forprenis multon de tiu klaso, kaj mi certas, ke ĉiuj aliaj en tiu klaso faris ankaŭ.”