"Kreskante, estis ĉiam klare al mi, ke mi estas "malsama". Dum miaj gefratoj kaj kuzoj volis ludi ekstere, mi ĉiam legis, laboris pri matematikaj libroj aŭ spektis edukajn televidajn programojn. Mi junaĝe sciis, ke mi iomete antaŭas la kurbon. Do se temas pri efektive en lernejo, mi ĉiam estis tiel ekscitita eniri la buson, sidi ĉe mia skribotablo kaj komenci mian tagon. La unuan fojon, kiam mi spertis dubon pri mi mem (kaj iomete da timo), mi translokiĝis al nova lernejo, en ĉefe Blanka regiono, je la komenco de la tria grado. Mi memoras, ke mi estis petita veni por pritaksi antaŭ la komenco de la lerneja jaro. La konsilisto diris al mi, ke mi escepte bone sukcesis pri mia matematika pritakso, la unuan, kiun ili donis al mi, kaj sekve estis la legokompreno. La konsilisto subite rigardis min kaj diris: "Ĉu vi eĉ parolas la anglan? Ĉu vi bezonos ESL?" Mi estis surprizita. Mi regis la anglan kaj la hispanan ekde kiam mi memoris. Neniam venis al mi en la kapon, ke nur rigardante min, iu povus pridubi, ĉu mi eĉ povas paroli la lingvon de la lando, en kiu mi naskiĝis kaj kreskis. En ĉi tiu momento mi ekkonsciis pri miaj diferencoj kompare kun miaj samklasanoj kaj la ĉirkaŭaĵo, en kiu mi estos en la venontaj jaroj. Mi konsciis, ke mi ne estas en loko de komforto kiel en mia antaŭa lernejo, kie ĉiuj miaj amikoj kaj samklasanoj aspektis kiel mi kaj ĉiuj estis nuancoj kaj koloroj. Oni konsciigis min, ke mi "aspektas alie." Ĉi tio ne malhelpis min elstari kaj uzi ĉiujn miajn sciojn por superi ĉiujn miajn klasojn kaj eĉ esti metita en altnivelaj matematikaj klasoj en frua aĝo. Sed ĝi ja malfermis la pordon al mia kompreno, ke mi alfrontos obstaklojn. Mi devos pruvi min en iuj medioj. Mi devos pruvi, ke mi apartenas, ke mi povas fari la laboron, kaj ne nur tion, sed ke mi povas superi atendojn. Tio estis la unua momento en mia vivo, ke mi iam spertis tian senton. Kaj ĝis hodiaŭ mi uzas tion por nutri mian karieron kiel doktoriĝanto, esploristo, edukisto kaj mentoro."